Echte mensen.
Echte verhalen.
Gevaarlijke plekken.

Wij van World Vision Libanon zijn bedroefd en geschokt door de explosie van 4 augustus in het havengebied van Beiroet. Duizenden mensen raakten gewond. We maken ons grote zorgen over de gezondheid en veiligheid van de inwoners van Beiroet. In Libanon zijn momenteel drie crises tegelijk gaande: de Syrische vluchtelingencrisis, de economische crisis die in oktober begon, en daarbovenop de uitbraak van Covid-19, die in februari begon. Deze explosie komt daar nog eens bovenop. We brengen nu de schade en de meest urgente humanitaire behoeften in kaart. Kijk verder naar dit interview met CNN: https://video.snapstream.net/Play/4MjZolAMuqGvmjHI5faIl6?accessToken=cmhbnl0l4s5dy

Helaas niet. Voor kindsponsorprogramma’s is een stabiele basis nodig en niet alle landen of regio’s in een land bieden die stabiliteit. Alleen als die er is kunnen we met de gemeenschap en de gesponsorde kinderen en hun families aan de slag om in 10 tot 15 jaar de oorzaken van armoede en onrecht aan te pakken.

Op de gevaarlijkste plekken van deze wereld ontbreekt het aan deze stabiliteit. Het is daar niet mogelijk om samen met de plaatselijke gemeenschap plannen te maken voor een periode van 10 of 15 jaar, omdat er teveel onzekere factoren zijn. Vaak hebben de mensen op deze plekken hun vaste woonplaats moeten verlaten. Daar komt bij dat nieuwe problemen – bijvoorbeeld natuurrampen, conflicten of sociale onrust – zomaar voor nog veel meer ellende kunnen zorgen. Dat maakt kinderen op deze plekken zeer kwetsbaar. Het betekent ook dat een langetermijnoplossing als kindsponsoring hier niet mogelijk is. We kunnen er wel korter durende projecten opzetten, en dat doen we ook. Met zulke projecten helpen we deze kinderen en hun families om te overleven, te herstellen en te bouwen aan een nieuwe toekomst. Zo krijgen de kinderen ondanks een instabiele omgeving de kans op een beter leven. Want daar hebben zij net zo goed recht op als ieder ander.

Daarnaast zijn er binnen instabiele landen en regio’s soms kleinere gebieden die wel voldoende aanknopingspunten bieden voor langetermijnprojecten. Ethiopië en Zimbabwe zijn daar voorbeelden van: ondanks dat dit instabiele landen zijn, kunnen we in bepaalde delen van deze landen wel degelijk werken aan structurele oplossingen voor kinderen. En dat doen we. Al heel wat jaren.

Kort gezegd: ja, ze hebben zeker een kans. Maar helaas is het verre van eenvoudig. Er spelen vaak allerlei factoren waarop de vluchtelingen zelf geen invloed hebben. Het kan jaren, zo niet tientallen jaren, duren voordat een conflict is opgelost. Jonge kinderen die aan de gruwel van de Rode Khmer in Cambodja ontsnapten om vervolgens terecht te komen in vluchtelingenkampen in Thailand, waren al in de dertig toen ze naar hun thuisland mochten terugkeren. In andere gevallen kunnen hele generaties opgroeien in ‘tijdelijke’ nederzettingen.

Als vluchtelingen terugkeren, lopen ze soms opnieuw gevaar. In 2019, nadat IS was verslagen, keerden veel Syriërs, die als vluchtelingen in Libanon hadden gewoond, terug naar Syrië. Toen het geweld weer oplaaide in het noordoosten van het land, liep hun leven opnieuw gevaar en stonden ze weer voor de keuze: blijven of vluchten.