De Lange Weg Naar Huis

• Waarschuwing - dit verhaal bevat inhoud die als schokkend kan worden ervaren

"God, Ik bid U, geef me de kracht om naar huis te gaan, ook al weet ik niet wanneer dat zal zijn." – Omar

Omar (6) en zijn zus Lupita (8) kunnen niet naar huis. Het bestaat niet meer. Begin november verwoestten de orkanen Eta en Iota gemeenschappen in Honduras en Midden-Amerika. Winden, overstromingen en aardverschuivingen verwoestten huizen, wegen, gewassen, bedrijven, scholen en levens.

In Honduras zijn 4,5 miljoen mensen getroffen door de orkaan Eta en werden 59.160 gezinnen geëvacueerd. Het oog van de storm trok over San Pedro Sula, de woonplaats van Omar en Lupita.

“Alles was verwoest. De spullen in mijn huis, alles was verwoest. Toen het water de stroomkabel raakte, kwam daar vuur uit. Het water bereikte zelfs het plafond. Daarom kwamen we naar deze school (schuilplaats). En op straat voerde de waterstroom ons mee. Mijn moeder hield me vast; ze droeg me”, herinnert Omar zich.

Om in de directe behoeften van gezinnen te voorzien, werden honderden opvangcentra ingericht. Voor degenen die alles verloren hadden, waren een veilige slaapplaats, voedsel en basisbenodigdheden van vitaal belang, vooral voor ouders die hun kinderen probeerden te beschermen.

Toen het water afnam, keerden veel gezinnen terug naar huis om te zien wat er van hun leven was overgebleven. Velen begonnen met schoonmaken en repareren. Maar voor gezinnen als dat van Omar en Lupita viel er niets meer te redden.

Omar en Lupita konden nergens anders heen; ze bleven samen met hun ouders in het opvangcentrum. De langdurige Covid-19 lockdowns, de schok van de orkanen, het verlies van huis en haard en de onzekerheid van de toekomst begonnen Omar te overweldigen. Medewerkers zagen dat het niet goed ging met Omar.

Gelukkig heeft World Vision een kindvriendelijke opvangplek opgezet.

In crisis- en rampgebieden helpt World Vision kinderen die traumatische gebeurtenissen hebben doorgemaakt met fysieke en psychosociale ondersteuning. Kindvriendelijke opvangplekken bieden deze jongens en meisjes de mogelijkheid plezier te hebben, te lachen en te spelen, en daardoor even hun ellende te vergeten. Door middel van zorgvuldig ontwikkelde activiteiten helpen we de kinderen ook om hun gevoelens te uiten en uiteindelijk coping-mechanismen te leren.

Aanvankelijk ging Omar in de weerstand: hij koos ervoor om zich achter een oude bank te verstoppen. Langzaam maar zeker begon hij op te letten; de lessen hielpen hem een gevoel van kalmte en vertrouwen te vinden.

Door de lessen konden de broer en zus hun verdriet uiten over het feit dat hun puppy’s in de overstroming zijn verdonken. Omar vertelde dat hij zijn speelgoed miste: een fiets, een bal, een hartvormig kussen en het gras waar ze vroeger op speelden.

Voor kinderen die op de gevaarlijkste plekken ter wereld wonen, is het belangrijk om handvatten te hebben waarmee zij de situatie emotioneel het hoofd kunnen bieden; dat kan hun leven en toekomst veranderen. Daarom geven wij in onze kindvriendelijke opvangplekken extra aandacht aan zogenaamde coping-mechanismen.

Op de dag dat ons contactpersoon, Rafael, terugkeerde om Omar te interviewen over zijn herstel, werd Omars vader voor de ogen van zijn kinderen doodgeschoten. Hij stak de weg over, net buiten de school die als hun opvangcentrum diende, toen leden van een bende op hem schoten. Dit is niet het einde van Omars verhaal. Wij geven de hoop nooit op. En we verliezen nooit uit het oog of waarom World Vision bestaat. Elk kind verdient het te overleven, te herstellen en een toekomst op te bouwen. Ongeacht waar het woont.