Oorlogswees vecht voor haar toekomst

Masika*, 12, moest haar huis in het oosten van de Democratische Republiek Congo (DRC) ontvluchten, nadat rebellen haar ouders hadden vermoord. Dit is haar verhaal.

"Op een dag liep ik naar het veld, waar mijn vader en moeder bonen aan het plukken waren. Toen ik dichterbij kwam, zag ik mijn vader in de verte en ik hoorde hem schreeuwen. Mijn moeder zag ik op de grond zitten. Ze waren omringd door rebellen. Onze buurman dook ineens op en zei dat ik moest vluchten, omdat de rebellen op het punt stonden mijn ouders te vermoorden. Dus rende ik weg.

Twee maanden later kwam ik terug om hen te zoeken. Ze waren inderdaad vermoord; ik vond alleen nog hun stoffelijke resten. We hebben ze begraven en ik ging bij mijn oma wonen. Later ging ik bij een vriendin van mijn moeder wonen, die zelf vier kinderen had.

In het begin was ze erg onvriendelijk tegen me, maar het gaat al een beetje beter. Oorlogswezen worden vaak met de nek aangekeken. Mensen vinden dat we niets zijn en dat we geen rechten hebben, omdat we geen gezin hebben. De andere weeskinderen hier worden ook zo behandeld door mensen in de gemeenschap.

Het huis waar ik woon heeft meerdere kamers, maar ik slaap niet bij de familie; ik slaap bij de kippen in het kippenhok. Ik help door af te wassen, water te halen en op de andere kinderen te passen.

Water halen is het zwaarst. De waterbron is maar een paar honderd meter verderop, maar ik moet elke dag zeven jerrycans van 20 liter vullen en terugsjouwen. Ze zijn heel zwaar en de andere kinderen weigeren me te helpen.

Soms voel ik me heel naar en begin ik te huilen. Ik heb moeite met eten en als mensen me vragen waarom ik niet eet, zeg ik dat ik steeds aan mijn ouders moet denken.

Ik begrijp niet waar het geweld vandaan komt. De meeste mensen die hier wonen zijn "wakimbizi" (vluchtelingen). Ze hebben hulp nodig om normaal te kunnen wonen en eten.

Ik hoorde over deze plek, waar ze weeskinderen heen brengen om te worden. Ik ontmoette de schooldirectrice en zij bracht me hierheen. Hier vertelt iedereen zijn eigen verhaal, terwijl we spelen. Iedereen krijgt de kans om te praten over de nare dingen die we hebben meegemaakt. Door alle activiteiten voel ik me zoveel beter en maak ik me veel minder zorgen.

Eerder kon ik niet met de andere kinderen spelen, omdat ik verdrietig was over mijn ouders. Maar op deze plek voel ik me beter.

Ik vind deze plek fijn, omdat ik er vrienden heb. Ik kan met ze kan spelen en dansen. Daar word ik weer blij van. Ze leren ons hier om respect voor elkaar te hebben, beleefd te zijn, te doen wat de leraar zegt en in vrede samen te leven met anderen, en dat is heel goed.

Ze leren ons ook lezen en schrijven en we krijgen wat beroepsonderwijs. Zo kan ik mijn school afmaken en in de toekomst een baan krijgen. Ik heb wel hulp nodig om mijn opleiding af te ronden.

Als ik groot ben, wil ik juffrouw worden. Ik wil ook baas worden en veel geld hebben. Ik zou mijn vrienden helpen. Ik zou mensen helpen met mijn geld."

Masika krijgt psychosociale en educatieve ondersteuning bij een kindvriendelijke opvangplek van World Vision. Uit onderzoek van World Vision blijkt dat het aantal kwetsbare kinderen, waaronder vluchtelingen, die direct gevaar lopen door fysiek, seksueel en emotioneel geweld, in de komende maanden met nog eens 85 miljoen toeneemt, vanwege de toegenomen instabiliteit als gevolg van COVID-19. Deze kinderen staan bloot aan grote gevaren. Maar ze beschikken ook over een ongekende veerkracht, waarmee ze deze duistere uitdagingen kunnen overwinnen: ze hebben de kracht om te overleven, te herstellen en een nieuwe toekomst op te bouwen. Ontdek hoe je kinderen als Masika kunt helpen om van slachtoffer in overlever te veranderen - en van overlever in overwinnaar.

• naam veranderd om privacy redenen.