Maak kennis met de drie sterke vrouwen van de familie Losokolian, die hebben gebroken met de schadelijke traditie van vrouwenbesnijdenis. En dat in een gebied waar tot op de dag van vandaag een op de drie meisjes wordt besneden. De drijvende kracht achter deze verandering is oma Cheptoi, die als een van de eersten besloot haar dochters niet te verminken, nadat ze een training van World Vision had gevolgd. “Mijn twee oudste dochters zijn besneden, omdat ik dacht dat het zo hoorde”, vertelt ze. “De traditie moest worden gerespecteerd. Toen ik de training van World Vision had gevolgd, begon ik er anders over te denken. Mijn jongste dochters zijn daarom nooit besneden.”
Oma Cheptoi zegt dat de onbesneden dochters een gemakkelijker leven hebben gehad. “Ze hebben zelfs aan de universiteit gestudeerd. De besneden dochters gingen maar een paar jaar naar school en trouwden jong. Ze hadden een zwaar leven.” Domtilla is een van Cheptoi's oudere dochters; zij werd op twaalfjarige leeftijd besneden. Ze drukt haar knokkels tegen haar lippen, terwijl ze zich het ritueel herinnert: “We werden met z’n tienen naar een nabijgelegen rivier geleid om te baden. Daar vandaan werden we naar een tent gebracht, waar we in een kring moesten gaan zitten. De pijn was verschrikkelijk. Na de ingreep werden onze benen bij elkaar gebonden om het herstel te bevorderen. Pas na een maand waren we genezen. Naar het toilet gaan, lopen, elke beweging deed pijn. We mochten ons niet wassen. Veel van de meisjes kregen ernstige ontstekingen. We moesten in een koeienstal blijven en dronken alleen verse koemelk en water. Een maand lang hebben we geleden.”
De besnijdenis maakte een eind aan de opleiding van Domtilla. Ze werd al snel zwanger van Joylene. Een zware bevalling volgde. “Ik was bijna volledig dicht genaaid”, zegt Domtilla. “Direct nadat Joylene was geboren, besloot ik dat ze nooit zou hoeven meemaken wat ik had moeten doormaken.”
Het was niet eenvoudig om vast te houden aan die beslissing. Joylene's vader eiste dat het meisje zou worden besneden. Op moeilijke momenten wendde Domtilla zich tot Cheptoi, die haar status gebruikte om haar kleindochter te beschermen. “We laten onze mannen zien dat besnijdenis tot het verleden behoort in deze familie”, zegt Domtilla. Voor Joylene lijkt het inderdaad alsof besnijdenis een gewoonte uit het verre verleden is. “Ik weet dat oma en mama verminkt zijn, maar dat is ergens in de vorige eeuw gebeurd.”
Joylene heeft geluk gehad. Nog steeds wordt ongeveer een op de drie meisjes in haar gemeenschap verminkt. Sommige gezinnen moeten ervoor waken dat hun dochters niet ’s nachts worden ontvoerd om te worden besneden.
Daar hoeft Joylene zich gelukkig geen zorgen over te maken. Op school behoort zij tot de tien beste leerlingen. Haar lievelingsvak is biologie. Haar succes op school heeft de veroordelende stem van haar vader tot zwijgen gebracht. Volgens Domtilla begon hij in te zien dat een meisje met een goede opleiding goed is voor het hele gezin.
“Ik weet heel goed wat mijn toekomstplannen zijn”, voegt Joylene toe. “Ik ga naar de universiteit om geneeskunde te studeren. En dan, als ik eenmaal afgestudeerd ben, zou ik kunnen trouwen en kinderen krijgen.”